از هسته ای شدن در بستر جامعه پذیری تا جامعه پذیری در بستر هسته ای شدن
دکتر عبدالعلی قوام ، مهدی اعلایی
تئوریزه نمودن فرایند ژئوپلیتیک هسته ای ایران در پارادایم کوانتومی نشان از نقطه تلاقی و هم افزایی دو حوزه علوم پایه و علوم انسانی و به طور خاص رشته روابط بین الملل می دهد . از این منظر ، نگارندگان این مقاله می کوشند تا نقش ماهیت پرونده هسته ای ایران را در ایجاد شعاع خاصی از تحولات گذشته ، حال و آینده بررسی نمایند و آثار برجا مانده از آنها در نظام بین الملل در اقلیم فضا و زمان باز تفسیر کنند . در پارادایم کوانتیزاسیون ، سطوح روش شناسی ، هستی شناسی و معرفت شناسی ژئوپلیتیک هسته ای ایران دچار دگرگونی اساسی می شوند و پیش بینی در مورد سرنوشت آن را دچار عدم قطعیت کوانتومی می نمایند ، یعنی چشم اندازی با نتایج متکثر را بازنمایی می کند . استمرار فعالیت اتمی ایران در نقطه عطف موسوم به توافق ژنو و یا برنامه اقدام مشترک ، در چارچوب ساختار هیبریدی پلورالیستی – سولیداریستی می تواند به بازسازی مفهومی منجر شود به دیگر سخن ، ژئوپلیتیک هسته ای ایران ، هم زمان به سوی هنجار پذیری بین المللی یعنی کسب مشروعیت بین المللی و هنجار سازی هسته ای یعنی منبع مشروعیت ساز قدرت ، به پیش می رود . حاصل چنین فرایندی ، استمرار بقای کوانتیزه و آنارشیک ، در دو بستر در هم تنیده جامعه پذیری و هسته ای شدن می باشد . در فضا – زمان کوانتیده ، توافق ژنو و دینامیزم برنامه جامع اقدام مشترک به معنای تلاشی برای تغییر وضع موجود از طریق حفظ وضع موجود یعنی بقای برنامه هسته ای تلقی می گردد.
فصلنامه تخصصی علوم سیاسی ، سال دهم ، شماره بیست و هفتم ، تابستان 1393 .