Loading...

از هسته ای شدن در بستر جامعه پذیری تا جامعه پذیری در بستر هسته ای شدن

از هسته ای شدن در بستر جامعه پذیری تا جامعه پذیری در بستر هسته ای شدن


دکتر عبدالعلی قوام ، مهدی اعلایی


تئوریزه نمودن فرایند ژئوپلیتیک هسته ای ایران در پارادایم کوانتومی نشان از نقطه تلاقی و هم افزایی دو حوزه علوم پایه و علوم انسانی و به طور خاص رشته روابط بین الملل می دهد . از این منظر ، نگارندگان این مقاله می کوشند تا نقش ماهیت پرونده هسته ای ایران را در ایجاد شعاع خاصی از تحولات گذشته ، حال و آینده بررسی نمایند و آثار برجا مانده از آنها در نظام بین الملل در اقلیم فضا و زمان باز تفسیر کنند . در پارادایم کوانتیزاسیون ، سطوح روش شناسی ، هستی شناسی و معرفت شناسی ژئوپلیتیک هسته ای ایران دچار دگرگونی اساسی می شوند و پیش بینی در مورد سرنوشت آن را دچار عدم قطعیت کوانتومی می نمایند ، یعنی چشم اندازی با نتایج متکثر را بازنمایی می کند . استمرار فعالیت اتمی ایران در نقطه عطف موسوم به توافق ژنو و یا برنامه اقدام مشترک ، در چارچوب ساختار هیبریدی پلورالیستی – سولیداریستی می تواند به بازسازی مفهومی منجر شود به دیگر سخن ، ژئوپلیتیک هسته ای ایران ، هم زمان به سوی هنجار پذیری بین المللی یعنی کسب مشروعیت بین المللی و هنجار سازی هسته ای یعنی منبع مشروعیت ساز قدرت ، به پیش می رود . حاصل چنین فرایندی ، استمرار بقای کوانتیزه و آنارشیک ، در دو بستر در هم تنیده جامعه پذیری و هسته ای شدن می باشد . در فضا – زمان کوانتیده ، توافق ژنو و دینامیزم برنامه جامع اقدام مشترک به معنای تلاشی برای تغییر وضع موجود از طریق حفظ وضع موجود یعنی بقای برنامه هسته ای تلقی می گردد.


فصلنامه تخصصی علوم سیاسی ، سال دهم ، شماره بیست و هفتم ، تابستان 1393 .


ارسال نظر

(بعد از تائید مدیر منتشر خواهد شد)