بازدارندگی هسته ای و حفظ صلح و ثبات بین المللی پس از جنگ سرد
دکترین بازدارندگی هسته ای که طی دوران جنگ سرد در روابط میان دو ابر قدرت شرق و غرب به وجود آمد حاصل پیدایش سلاحهای هسته ای و به عبارتی موازنه وحشت میان دو ابر قدرت بود که بر اساس آن هر گونه تهاجم علیه رقیب غیر عقلایی فرض می گردید . در حقیقت با انفجار اولین بمب هسته ای در سال 1944 توسط آمریکا مفهوم سنتی توازن قوا جای خود را به بازدارندگی هسته ای داد . پس از جنگ سرد و فروپاشی شوروی (سابق ) ، روند گسترش سلاحهای هسته ای علاوه بر گسترش عمودی . به طریق گسترش افقی نیز شتاب بسیاری گرفت به نحوی که کشورهای بسیاری به اینگونه سلاحها دست یافته یا در آستانه دسترسی به اینگونه سلاحها قرار گرفتند . با آزمایشات هسته ای هند و پاکستان در ماه مه 1998 این روند وارد مرحله جدیدی گردید . این رساله به دنبال بررسی دو موضوع می باشد ؟ 1- آیا بازدارندگی هسته ای به عنوان یک معادله در روابط میان دو ابر قدرت آمریکا و شوروی (سابق) ، با از میان رفتن یکی از دو ابر قدرت و گسترش اینگونه سلاحها در میان دولتهای کوچک در شرایط کنونی قادر به ایفای نقش خود می باشد یا خیر ؟ . 2- آیا این استراتژی که در زمان جنگ سرد و در روابط میان دو ابر قدرت کارایی داشته و باعث صلح و ثبات گردید ، دارای همان کارکردهای دوران جنگ نیز هست ؟ .
رساله ی کارشناسی ارشد روابط بین الملل ، دانشگاه شهید بهشتی
تاریخ دفاع : تابستان 1380 / سید حسین حجازی