ناکارآمدی احزاب سیاسی ، ارتش و ناپایداری دولت در ترکیه
احزاب سیاسی بعنوان مهمترین نهاد سیاست مدرن در توسعه و ثبات سیاسی و پایداری حکومت ها نقش عمده ای را ایفا می کنند به ویژه در کشورهای در حال توسعه . احزاب سیاسی به تناسب نقشی که در نهادینه کردن مشارکت سیاسی حل بحران های مختلف توسعه سیاسی ، وحدت و انسجام ملی ایفا می کنند منجر به ثبات سیاسی و پایداری حکومت می گردد در واقع احزاب کارآمد عمده ترین مانع دخالت ارتش در سیاست محسوب می شوند ، بطوریکه کودتای ارتش در سال های 1970 و 1979 قویا بر ناتوانی احزاب سیاسی در کنترل خشونت سازمانهای افراطی که عمدتا نیز از سوی خود احزاب چپ و راست برای مبارزه علیه یکدیگر سازماندهی شده بودند تکیه داشت و توجیه نهایی استقلال سیاسی ارتش بعد از سال 1982نیز بر می گردد به تامین وحدت ملی که آن احزاب سیاسی نقش خودرا در راستای انسجام و یکپارچگی ملی به خوبی ایفا می کردند شاید این بهانه ارتش نیز از میان می رفت . به اعتقاد ما اساسی ترین عامل این ناکارآمدی بر می گردد به فرهنگ سیاسی ترکیه که به دلیل اقتدارگرا بودن مانع بروز احزاب سیاسی دموکراتیک و کارآمد شده است و چنین فرهنگی زمینه های اقتدارگرایی سیاسی و نظامی را نیز فراهم کرده است که خود از مهمترین دلایل ناکارآمدی احزاب سیاسی ترکیه می باشد .
رساله کارشناسی ارشد رشته علوم سیاسی ، دانشگاه شهید بهشتی
تاریخ دفاع : شهریور 1379 / عوضعلی احمدی